وقتی در رشت، حتی عرضه میزبانی لیگ یک را هم ندارید؛

رشت، بزرگ‌ترین شهر شمال کشور و یکی از قطب‌های تاریخی فوتبال ایران، امروز به نقطه‌ای رسیده که حتی توان میزبانی در لیگ دسته یک را هم ندارد. شهری که روزگاری داماش و سپیدرودش لرزه به تن بزرگان فوتبال ایران می‌انداختند، حالا به خاطر بی‌کفایتی مسئولان ورزشی‌اش، باید حسرت یک ورزشگاه استاندارد را داشته باشد.

جارستان: به نقل از گیل خبر؛ رشت، بزرگ‌ترین شهر شمال کشور و یکی از قطب‌های تاریخی فوتبال ایران، امروز به نقطه‌ای رسیده که حتی توان میزبانی در لیگ دسته یک را هم ندارد. شهری که روزگاری داماش و سپیدرودش لرزه به تن بزرگان فوتبال ایران می‌انداختند، حالا به خاطر بی‌کفایتی مسئولان ورزشی‌اش، باید حسرت یک ورزشگاه استاندارد را داشته باشد.

سازمان لیگ رسماً اعلام کرده است که نه عضدی و نه سردار جنگل، هیچ‌کدام شرایط لازم برای میزبانی را ندارند. این یعنی داماشِ بی‌پناه، آواره‌ی یافتن خانه‌ای موقت است و هواداران پرشور رشتی از تماشای تیم‌شان در خانه محروم مانده‌اند.

این نتیجه سال‌ها مدیریت ناکارآمد است؛ از مدیرکل ورزش و جوانان گیلان که سال‌هاست فقط وعده داده و هیچ نکرده، تا رئیس هیات فوتبال استان که به صندلی‌اش چسبیده و کوچک‌ترین دستاوردی برای فوتبال گیلان نداشته است.

مگر می‌شود شهری به این اهمیت و با چنین سابقه‌ای، حتی یک زمین استاندارد در اختیار تیم‌هایش نداشته باشد؟ مگر می‌شود سپیدرود در دسته دو زمین‌گیر باشد و داماش برای یک میزبانی ساده آواره شود و هیچ مدیری پاسخگو نباشد؟

این وضعیت نه در شأن رشت است، نه گیلان. اگر عرضه ندارید، حیا کنید و صندلی‌هایتان را رها کنید.

مردم گیلان به وزیر شدن احمد دنیامالی در وزارت ورزش دل بسته بودند تا شاید فوتبال این استان نفس تازه کند؛ اما چه شد؟ حق ملوان در فینال جام حذفی پایمال شد، داماش از میزبانی محروم شد، سپیدرود در دسته دو دست‌وپا می‌زند و وزیر گیلانی ورزش هم ترجیح داده در همه این فجایع غایب باشد.

فوتبال گیلان در سراشیبی سقوط است و مقصر اصلی آن، مدیرانی هستند که سال‌هاست فقط نشسته‌اند، وعده داده‌اند و هیچ نکرده‌اند. سوال اینجاست که تا کی قرار است این سقوط ادامه پیدا کند و مردم فوتبال‌دوست رشت تنها حسرت روزهای خوب گذشته را بخورند؟